Na een goede nacht blijkt dat we ons verslapen hebben. We konden een half uur langer blijven liggen, maar Jan had de wekker per ongeluk een uur later gezet. Gelukkig worden we maar 5 minuten te laat wakker, dus ietsje meer tempo en dan is er niks aan de hand.
Het ontbijt is karig. Ik had alleen de pancakes besteld, want het is iedere keer teveel, maar nu zijn het 3 uit de kluiten gewassen poffertjes. De melk smaakt voor geen meter. Ik vertrouw het niet en laat het staan. Ik ben zeer vergevingsgezind t.o.v. melk, maar dit durf ik niet en ik wil het ook niet. Dan alleen maar het sap. We zitten vandaag toch de hele dag in de auto, dus echt veel calorieën hebben we niet nodig.
07.15 uur rijden we van het terrein af. Dit was aardig, maar zeker geen topper.
We hebben de hele weg, op het eerste en allerlaatste stukje na, een goede geasfalteerde weg. Vandaag is zondag en er zijn veel mensen op z'n zondags gekleed op weg naar de kerk. Dit gebied ziet er netter uit dan waar we eerder waren. De mensen wonen hier in stenen huizen en rondom het huis ligt niet zoveel rotzooi.
 |
| Deze foto van vrouw in traditionele kleding moest ik van Anatoli nemen. Hij heeft veel moeite gedaan om het onopvallend te kunnen doen |
 |
| Ik ga naar de kerk en ik neem mee..... een kip! |
Anatoli vertelt veel over de geschiedenis van Oeganda; van toen er voordat de Engelsen kwamen op de plek waar we nu rijden, bij Hoima, een koninkrijk was van een hele dappere koning die zich hevig tegen de Engelsen verzette. Helaas baatte het niet en werd hij toch gevangen genomen en verbannen naar de Seychellen. Vele jaren later werd hij vrijgelaten, maar op weg naar Oeganda overleed hij. We rijden langs zijn mausoleum/monument.
 |
| Monument voor koning Hatseflats de zoveelste |
De weg stijgt gestaag. We rijden langs een kerk waar gezang uit komt en Anatoli stopt even om te luisteren. Ik maak een filmpje, maar het geluid komt denk ik niet goed boven het geluid van de diesel over en het is te ver weg. Jammer, was heel interessant.
Het landschap verandert. Soms uitzicht op op heuvels met bananenbomen en papyrus en enorme rietsuikerplantages. Bij een dorp staat een suikerfabriek en de mensen die er wonen stoken van het suikerriet gin en de helft is alcoholist. Werken willen ze niet zegt Anatoli en dat is ook aan het dorp te zien. Meteen veel meer vervallen en vervuilder.
We krijgen nog even een bui, maar naarmate we dichterbij de lodge komen, wordt het droger.
 |
| Bananenbomen. En we zouden er nog heeel veel meer zien |
Nog iets verder komen we langs vele grote theeplantages die er keurig uitzien. Omdat ik nog steeds geen goede foto van zo'n grote tros bananen heb, stopt Anatoli even bij een bananenmarktje. Vanuit de auto valt het nog niet mee, maar ik heb in elk geval iets. Stel je voor: geen foto van matokes als je met Matoke reist. Dat is not done.
Als we Kibale NP naderen zitten er weer bavianen op de weg.
Dan linksaf en nog 3 km onverhard en we komen om 14.00 uur uit bij de Turaco Treetops Lodge. Ziet er op het eerste oog al prachtig uit. We worden weer verwelkomd met een sapje en na de inschrijving worden de koffers naar de kamer gebracht. We hebben de vieze bergschoenen die we morgen bij de chimpansees aan willen in de hand en het meisje vindt dat ze ze mee moet nemen. Het is toch veel fijner als ze gereinigd zijn? Nou, ok, doe maar dan. Ze zijn daar toch zo weer vies, maar whatever.
We gaan eerst lunchen. We hadden onderweg op Anatoli's telefoon de menukeuze al doorgegeven en het smaakt prima. Mijn voorafje is zelfs heerlijk en de runderspiezen smaken ook goed. Zoals altijd wel door en door gaar, maar het vlees is goed en dat scheelt. Vanavond 3 gangen. Het is hier echt ontzettend mooi.
Dan worden we naar de kamer gebracht. Jee, wat een eind. De laatste kamer, H, van het terrein, maar wat een plaatje. Heel groot, netjes onderhouden en met a view to a kill 😍. Groot balkon met bank met zicht op de jungle. Daar gaan we eerst even zitten met schrift, boek en fototoestel.
De lodge heet Turaco naar de grote blauwe vogel en niet veel later zit er een in de boom rechts van ons.
 |
| Great Blue Turaco |
Als de zon teveel op het terras komt, gaan we naar binnen, want het wordt wel erg warm. Daar zitten we minder lekker, dus vatten we moed om het hele eind omhoog te lopen naar een Nile Special. 5 minuten later zitten we op het boventerras te genieten van nog meer uitzichten.
In de verte rommelt het in de lucht en heel af en toe vallen er een paar druppels. In de verte achter de lodge horen we apen met elkaar communiceren. Wat hebben we het toch slecht 😉Er valt een klein buitje, maar het is windstil.
Als het gaat schemeren en wat afkoelt gaan we naar beneden en daar op de bank bij de open haard zitten. Wat een geluiden hier. Krekels in alle soorten en maten. De lodge is in 2018 gebouwd door Chris Roberts en hij stichtte ook de Chris Roberts Forest Foundation die al veel goed werk gedaan heeft.
We hadden voor half 8 diner afgesproken, maar om 19.15 uur heb ik geen geduld meer om te zitten. Geen probleem. We hebben een alleraardigste serveerster. Weer 3 gangen. Pfff, alleen het idee al. Eerst potato-leeksoup. Smaakt goed. Dan tilapia met een citroensausje, rijst en bloemkool/groenten. Zowaar goed klaargemaakt, maar voor mij echt teveel. De vis is niet droog, maar de structuur ligt mijn niet helemaal. Toe krijgen we een bonk bananacake met vanille/bananensaus. Heerlijk luchtige cake, lekkere saus, maar weer zo veel.
Dan even de keuze maken voor het ontbijt en naar de kamer wandelen. Dat kan hier gewoon zelfstandig. Het regent een beetje, maar zo dat je er onder het dikke bladerdak niet nat van wordt. Gezellig.
Minder gezellig is dat we de koffers moeten reorganiseren. Morgenochtend chimpanseetrekking en we hebben geen idee wat waar zit. Alles uitspreiden op de grond en opnieuw indelen. Ben benieuwd hoelang we het volhouden. Dan op het veel te grote bed, beetje hard, nog even lezen.