Dag 6, 6 oktober, Sipi Falls - Karamodja

Als we opstaan is het al wel licht buiten, maar het is door de ligging een donkere cottage. Het licht doet het nog steeds niet, dus het is wat behelpen. Best een uitdaging om mascara op te doen in het donker 😎 Hoofdlamp erbij, nee werkt niet, telefoon nee, hoofdlamp op een andere manier plaatsen gaat beter. 

Dan naar het ontbijt waar alles in slow motion gaat. De koffie wordt gebracht. Later mijn melk. en nog later mijn sap. Zowaar komen de 3 borden met ontbijt wel tegelijk. Het lukt toch om zo goed als om half 8 te vertrekken. Anatoli had al gehoord dat de weg goed zou zijn.

Eerst hebben we zicht over de vallei Texel. Langs de weg lopen veel kinderen op weg naar school; verschillende in uniform. De weg is als een biljartlaken en aangelegd door Portugezen zegt Anatoli. Een stukje brug is nog niet klaar en daar moeten we door het dorp over een verschrikkelijk slecht onverhard stuk. Het is echt een rommelig Afrikaans dorp en in het midden zit een enorm gat waar water in staat. De eenden gebruiken het als vijver, maar wij moeten erdoor en ze hebben niet veel haast om opzij te gaan. Ook het tegemoetkomende verkeer moet hierlangs, inclusief vrachtverkeer.

Hierna is de weg weer keurig. We komen langs landbouwgronden waar o.a. rijst verbouwd wordt, grote velden met zonnebloemen en er staan heel veel mensen in het geel gekleed te werken en dat blijken gevangenen te zijn.

Nog 147 km naar Moroto, door de Pian Upe Wildlife Reserve Area, tegenwoordig een National Park. Helaas zijn er geen dieren te zien. Anatoli vertelt dat ze met trucks het binnenland in gaan en ik vind het nogal een raar verhaal, maar het blijkt over tracks te zijn. Dat klinkt logischer 😄. Bij The Haven zagen we op een vuilnisbak ook al `trush` staan i,pv, `trash`. 
2 rangers lopen over de weg met een paar koeien. Anatoli vertelt dat boeren ze hier wel illegaal laten grazen. Bij de ingang van de gevangenis staan 2 rijen teakbomen langs de oprijlaan. Ze staan in bloei.

teakbomen

We zien steeds meer mensen in Karamojongklederdracht lopen, vaak met vracht op hun hoofd. In het dorp blokkeren geiten de weg. De dieren lijken hier al net zo stoÌcijns als de mensen. 

Op verschillende plekken zijn groepjes mensen bezig om iets op een vuurtje te stoken met grote plastic emmers en/of jerrycans eromheen. Het zou gaan om het bereiden van sogam. Dat is een graansoort, qua groei lijkend op maïs. Het is heel belangrijk voor de bevolking en ze maken er van alles van: brood, meel, maar een een drank die alcoholisch wordt.

De weg is inmiddels weer onverhard en later van zeer slecht asfalt. Een paar jaar geleden door de Chinezen, die er veel zijn in Oeganda, aangelegd, maar niet van beste kwaliteit. Aan het eind van de onverharde weg slaan we linksaf naar Moroto en daar is de weg weer heel goed. Het is hier volkomen uitgestorven, slechts af en toe een auto. 
We stappen even uit. Anatoli vertelt dat het hier vroeger woestijn was, maar tegenwoordig is het helemaal begroeid met hoog gras en best veel struiken en bomen. Ik vraag hoelang dat geleden was en sinds een jaar of 10 valt er meer regen hier. Vandaar. De plaatselijke bevolking vaart wel bij de klimaatverandering, want vroeger waren ze aangewezen op voedselhulp van de VN, maar nu kunnen ze zichzelf bedruipen met een beetje landbouw en hebben de hulp dus niet meer nodig. Klimaatverandering is blijkbaar niet altijd slecht.

We maken wat foto's midden op de weg en wat later vervolgen we onze weg. Steeds vaker zien we de ronde hutten, manyata's, waar de mensen hier in wonen. Ook vaak een aantal bij elkaar, omheind door rechtopstaande takken.

De begroeiing wordt anders en doet Afrikaanse savanne-achtiger aan. Het verbaast me hoeveel winkels er zijn die met mobiele telefoons of mobiel betalen te maken hebben en overal zie je mensen met een mobieltje. Het zijn goedkope Chinese dingen volgens Anatoli.

Een flinke kudde schapen steekt de weg over en die willen niet meteen allemaal wat de jonge herders willen. Vlak hierna zien we nog heel veel vee langs de weg. De ronde metalen behuizingen, die we ook al eerder gezien hebben, blijken huisvesting voor politie.

En dan is er links een heleboel drukte; een markt. Wat een menigte. We zien hier ook weer mannen met hoeden met een veer, waar Anatoli over vertelde. Een veer rechtop betekent single en beschikbaar en een veer dwars naar achteren betekent weduwnaar en beschikbaar.

de berg is sogam

In Moroto wordt aan de hoofdweg gewerkt en kunnen we niet linksaf slaan. Toch moeten we ergens naar links en dat betekent door een grote, diepe greppel. Heel langzaam, maar het gaat. Onze Toyota Landcruiser heeft zich goed van zijn taak gekweten.

En dan opeens bij het Karamojong Safaricamp. Ik dacht dat we nog een heel stuk verder zouden moeten. Binnen het hek is een piepkleine parkeerplaats waar al 1 safariauto staat. We gaan naar de receptie en het blijkt hier een beetje rommelig geregeld. We worden welkom geheten en krijgen koffie/thee/water aangeboden en als de helft er is, moeten we naar de receptie om in te checken. Het meisje achter de balie is heel slecht te verstaan. Ze lijkt verlegen en heeft ook nog eens een enorm accent. Er moeten kopieën van de paspoorten gemaakt worden en dat duurt een eeuw. Daar is een andere jongen mee bezig. Ze vertelt van alles, maar maar de helft komt over. We kijken Anatoli hulpeloos aan, maar hij lijkt ook niet veel verder te komen. Het wachtwoord is alakaranoi en dat betekent thank you very much in Karamodjataal.

We hebben voor vanmiddag een boda bodatour staan, maar hebben ernstige twijfels nu we de wegen gezien hebben. Erg slecht en vies, het weer is wat onbetrouwbaar, dus we besluiten ervan af te zien en geven onszelf een vrije middag.

Jan heeft net zijn koffie gekregen en dus loop ik met het meisje mee naar onze tent. Achter het centrale gebouw is een klein soort campinkje met 4 tenten met ieder een klein voortuintje, een veranda en omzoomd door grote bomen. We blijken elektriciteit te hebben en eigen sanitair en dat is een meevaller, want daar hadden we niet op gerekend. De bagage wordt binnen gezet en met de sleutel ga ik Jan opzoeken. Bij hem nuttig ik het broodje van de ingepakte lunch uit Sipi en dan gaan we ons installeren. 

We gaan lekker buiten zitten en op mijn gemak schrijf ik het verslag en zit Jan te lezen. Echt gepensioneerd achter de sansevieria's 😂. We hebben Franse buren en schuin tegenover ons wordt nog een klein tentje opgezet. Op een gegeven moment gaat het regenen en gaan we naar binnen. Daar lezen we lekker verder tot het tijd is voor een drankje, maar eerst gaan we lekker douchen. De boiler 10 minuten op laten warmen en het meisje bij de receptie laten weten dat ik mijn föhn wil gebruiken, want dat stond er, dat dat moest. Het meisje daar kijkt uiterst vaag met zegt "OK?" Ik heb mijn best gedaan. Als de boel ontploft, ligt het niet aan mij.

Tegen borreltijd is het ook weer droog. Ook hier smaken de Nile Specials prima. Om half 8 eten we weer samen met Anatoli. Dit keer 2 gangen: tomatensoep, waar bijna weer teveel zout in zit i.p.v. niks en curry met kip. Jan met rijst en ik met naan. De kip is weer droog en dat hoort blijkbaar zo hier, want we zullen het vlees niet anders krijgen.

Na het eten gaan we naar de tent, nadat we afgesproken hebben om morgen om 7 uur te ontbijten en om half 8 te vertrekken.