Dag 5, 5 oktober, Sipi Falls

 

Ik heb onrustig geslapen. De regen kletterde op het golfplaten dak en ik dacht dat het maar bleef regenen, maar het bleek achteraf het geruis van de watervallen te zijn 😳😄
We sprongen even onder de douche. Het is een dubbele, dus we dachten tijd te winnen, maar als je ze allebei aan zet, wordt het water niet warm, dus toch maar 1 voor 1. 

Om 8 uur zitten we buiten voor het ontbijt, samen met Anatoli. We hadden zo ons best gedaan om niet teveel te bestellen, maar het werd toch nog aanpoten om het op te krijgen.

Om 5 over half 9 komt Moses. Een hele aardige jongen. Hij legde eerst de gang van zaken uit en daarna zijn we even terug naar de cottage gegaan om tanden te poetsen en de goedkope bergschoenen aan te doen, want ze zullen vies worden vandaag. Ook pakken we de rest van de spullen. 

Dan gaan we op pad. Het is dan ruim 9 uur. Zo mooi zonnig als de dag begon en het tijdens het ontbijt was, zo mistig is het nu opeens. Moses houdt goed rekening met ons tempo en dat is fijn. We gaan naar het punt waar we zicht op een van de watervallen zouden hebben en over de vallei, die Texel heet, waarschijnlijk anders geschreven maar goed, maar we zien geen fluit. Jammer, maar we geven het natuurlijk niet op. Zo is de natuur nu eenmaal. We lopen een stuk en komen pater Tom tegen. Even een praatje, zoals Moses de hele dag regelmatig zal doen. Hij kent iedereen hier, want hij is een local.

De volgende stop is bij een overkapping met schilderingen van bepaalde rituelen. Moses bespreekt ze uitgebreid en is heel open erover. Het gaat over besnijdenis, dat wordt hier pas tussen 16 en 25 jaar gedaan, de jacht en het huwelijk. Het is heel interessant om het te horen van iemand die het kan weten en we begrijpen zo sommige dingen ook beter.

Dan komen we bij de watervallen die we ook vanuit onze cottage kunnen zien, maar dan vanuit een andere hoek. Een roofvogel strijkt neer op een tak. We moeten ons even registreren en kunnen dan verder.

Als we vlakbij de watervallen zijn, horen we hoe het water met donderend geweld naar beneden stort van 65 m. hoogte.

Iets verderop is een grot, door mensen gemaakt, achter de waterval. We worden er niet nat. Via bananenplantages lopen we verder en kijken van bovenaf op onze cottage.

Het pad gaat regelmatig op en neer, maar is nog goed te doen. Het is wel glad hier en daar door de regen van gisteren en vannacht. Nog verder naar boven komen we bij wat Moses de stroomversnellingen van de watervallen noemt. Over een breed stuk valt het water niet heel hoog, maar wel snel.

En hier gaat het verder naar beneden

Door koffieplantages vervolgt onze route. Hier en daar staat een koe met een touw aan een achterpoot vastgebonden te grazen. Het landschap verandert om de haverklap. Nu dus weer weidegrond en daarna lopen we tussen de kolen door. Die staan er goed bij; mooie stevige, dikke kolen. We passeren een paar varkens en dan zegt Moses dat er in de koffieplant naast het pad, nee nog verder, omhoog kijken, een kameleon zit. Vervolgens zien we hem niet meer, dus we vermoeden een sanitaire stop, maar even later komt hij bij ons staan en wijst hem aan. Dat hij dat zag vanaf die afstand!

Een paar foto's rijker gaan we weer in de benen.
Dan komen we weer bij de waterval en zegt Moses dat we een jas aan moeten doen en de camera beschermen, want we kunnen nat worden. Kunnen is nogal een understatement 😬
Een groepje locals loopt al een poosje bij ons in de buurt met een in plastic verpakte doos. Helemaal boven, bij het uitzichpunt, wordt de doos uitgepakt en er blijkt een verjaardagstaart in te zitten. Zij hebben geen regenjassen en zijn doorweekt, maar hebben heel veel lol. Met z'n allen zingen we "happy birthday" en dan wordt de taart aangesneden. Wij krijgen ook een stuk. Het glazuur is wit/blauw en mierzoet, maar ergens toch ook wel weer fris en de binnenkant zijn 2 lagen: een rode en een gele. Smaakt prima en wat een verrassing.

Als het op is gaan we weer naar beneden, al glibberend. Het profiel van de schoenen is allang niet meer te zien. We zijn blij met onze stokken. Beneden komt een van de dames van de groep naar ons toe en vraagt of we op de foto willen met de Oegandese vlag. Welja, waarom niet? Het is feest tenslotte. Zij maakt foto's en dan nemen we afscheid.

We passeren verschillende dorpjes, maar het is not done om daar foto's te maken, dus doen we dat niet. Veel kinderen roepen "hello" en zwaaien of geven een high five. Een meisje van een jaar of 4 gaf me toch een klets 😂. Zo interessant om te zien hoe de mensen hier leven. 

Uiteindelijk komen we bij de Blue Star Homestead waar we een lokale lunch zullen krijgen. Traditiegetrouw worden gasten verwelkomd met een kopje Arabicakoffie uit de streek. Ik voel me een beetje schuldig dat ik geen koffie drink, maar Moses zegt dat het geen probleem is. Ik krijg thee. Met honing, want suiker hebben ze hier niet. Moses is een echte koffieverslaafde. Jan vindt het heerlijk.

Dan staat het eten klaar. Een soort buffetidee. De tafel staat vol met pannen waar we uit kunnen nemen wat we willen. Hoewel ik na de taart eigenlijk geen honger heb, neem ik toch van alles een schepje: rijst, bruine bonen, geitenvlees, matoke (de kleine banaantjes dus die gekookt zijn), avocado heel glad gemaakt, pompoenblad als een soort pesto, spinazie die in niks op onze spinazie lijkt, gebakken aardappels. Vreselijk lief en ontzettend leuk om mee te maken, maar niet onze smaak helaas. Het blijft dus bij een klein beetje.

En dan op voor de laatste fase. Die valt ons zwaar. We hebben er al de nodige kilometers op zitten, omhoog en omlaag al glibberend. Nu nog even naar het uitzichtpunt waar we vanmorgen niet naartoe gingen omdat we niks zagen. Een hoop trappen af en dan is het inderdaad mooi. Met dit licht misschien wel mooier dan het vanmorgen was geweest. 

We slepen ons weer naar boven en willen eigenlijk gewoon snel thuis zijn. Het lukt, na nog een stuk ons omhoog slepen bereiken we de weg en niet veel later hoeven we alleen nog maar over te steken en dan zijn we er. Heerlijk.

Na het afscheid van Moses, met terecht lovende woorden, ploffen we op onze bank neer. Maar eerst nog werk aan de winkel. Met een stokje peuren we de modder uit het profiel van onze schoenen voordat die een blok beton is geworden. De goedkope bergschoenen van de Lidl zijn goed bevallen. Dan lekker douchen, waarbij we de onderkant van onze afritsbroeken maar even uitspoelen, want die zien er niet uit.

En dan op naar een welverdiend biertje. Dat wordt dit keer in een sorbetglas geserveerd 😂. Ik schrijf het verslag en Jan zit te lezen. We zijn nog maar alleen hier. Helaas dus geen open haard vandaag. We zitten lekker en blijven dus gewoon tot het eten hier. Anatoli komt nog even langs om de dag van morgen te bespreken. Het is een uur of 5 rijden naar Moroto, dus hij wil vroeg weg. Even een puzzel hoelaat, want hij wil 7 uur, maar het ontbijt is pas vanaf 7 uur, dus wordt het 7 uur ontbijt en half 8 weg.

Jan leest en ik schrijf verder en later zet hij de foto's over en stuur ik ze naar huis. Dan is er even een stroomuitval, maar al snel gaat het licht weer aan.

Eten doen we weer met z'n drieën aan een andere tafel. We zijn de enige gasten nog. Een kitten loopt luid miauwend rond en verdwijnt uiteindelijk in de keuken. Daar krijgt hij blijkbaar wat, want het wordt stil. Even later toch weer gemiauw, totdat broer- of zuslief verschijnt en ze samen door de ruimte hollen. 
We beginnen met tomatencrémesoep en daarna pie met gekruid gehakt. Een enorme berg. Met wat zout erop prima te eten, maar voor mij echt teveel. Toe krijgen we een beetje droge brownie. 

En dan valt de stroom weer uit. Het is in een keer pikdonker. De telefoons worden tevoorschijn gehaald, maar lang is het niet nodig. Lang houdt de stroom het echter ook niet en dus gaan we om half 9 naar onze cottage, waar we wat bibberend licht hebben, waarschijnlijk vanwege de generator. Maar ook die houdt blijkbaar niet lang stand. We hebben net genoeg tijd gehad om de koffers in te pakken en gaan dus maar met de e-readers naar bed. Daar heb je tenslotte geen licht bij nodig. We gaan op tijd slapen.