Ik heb redelijk geslapen, maar Jan niet. We hadden de wekker op 07.15 uur gezet, want we worden om 9 uur opgehaald door onze gids, maar we zijn al eerder wakker. De douche is lekker en dan gaan we naar het ontbijt. We zitten nog maar net lekker op het terras als we een aap zien. Een black faced vervet monkey Later zien we ook nog een moeder met baby.
Het ontbijt smaakt prima. Jan heeft de zoete aardappel hashbrowns met spiegelei en ik de banana pancakes. We krijgen er een heerlijke fruitcocktail bij.
Na het eten even naar de kamer om op te ruimen en dan terug naar het terras waar we bedenken dat het eigenlijk zo goed als 9 uur is, dus gaan we naar de receptie en daar zien we de auto van Matoke Tours al staan. Onze gids is Anatoli en van middelbare leeftijd. Hij komt sympathiek over en zegt dat we de komende 3 weken familie zijn. Als we ingeladen zijn komt het meisje van housekeeping met Jan zijn trui aan en even later nog met zijn e-reader. We waren toch nog niet helemaal wakker 😳.
Dan gaan we echt rijden. Behalve dat ze hier aan de verkeerde kant van de weg rijden, zijn ze hier helemaal nogal creatief in het verkeer. Auto's, kleine vrachtauto's, brommers of eigenlijk lichte motoren, fietsen, alles krioelt door elkaar met ware doodsverachting. Blij dat we niet zelf hoeven rijden. We gaan niet over de grote weg, want daar staat altijd file, maar over een kleinere weg. Langs de weg een eindeloze hoeveelheid winkeltjes die ongeveer allemaal hetzelfde lijken te verkopen. Entebbe ligt op een schiereiland. Als we nog niet lang onderweg zijn ziet Anatoli een maraboe. De zak onder zijn keel is niet voor voedsel, maar dient als luchtzak tijdens het vliegen.
De brommers, boda boda's heten ze hier, vervoeren werkelijk alles. Van personen, 2 of 3 passagiers achter de bestuurder, tot enorme ladingen met fruit, hele lange buizen, noem maar op. Veel auto's stoten een enorme gore zwarte wolk uit. En wij maar proberen de CO2 te verminderen 😬. Ook ontzettend veel kleine busjes; dat zijn taxi's. Wat een gekrioel en een drukte.
 |
| 2 passagiers, een baby en bagage |
 |
| En achteraf viel deze nog mee |
Er zijn baksteenfabriekjes; alles wordt met de hand gedaan. Anatoli vertelt veel en ziet alles. Af en toe gaat hij gewoon even stilstaan zodat we een foto kunnen maken. Dat kan hier.
Bij een relatief grote mall stoppen we om water in te slaan. Het is een modern winkelcentrum, maar zwaar beveiligd. Voordat we binnen zijn moeten we eerst door een slagboom met bewakers. Voordat we de winkel in kunnen door een poortje waar we gescand worden en mijn tas wordt nagekeken. Als we betaald hebben, Anatoli koopt 2x 20 liter water en later nog 2x 1,5 liter gekoeld water, wordt bij de uitgang de bon bekeken en afgetekend.
Weer verder over de asfaltweg met meer gaten dan we kunnen tellen; en dan ook serieus grote en diepe gaten. Gewoon eromheen, ongeacht of er iets aankomt of niet. We zien allerlei soorten begroeiing, koffieplanten die het liefst onder bananenbomen staan, papayabomen, passievrucht struiken die geleid worden langs draden, zowel in de hoogte als in de breedte.
 |
| Koffieplant |
 |
| Passievruchten |
Uiteindelijk slaan we linksaf en na 3 km onverharde weg zijn we bij de The Haven Eco Lodge. Deze staat in schril contrast met wat we langs de 3 km gezien hebben. Daar kleine armoedige huisjes en hier een mooie lodge met keurig gras, ronde huisjes (banda's) en ook een camping. Er is een zwembad en het geheel ligt aan een stroomversnelling in de Nijl. Ook hier een hartelijke ontvangst met een heel verhaal wat moeilijk te volgen is, want we zijn nog niet gewend aan het Oegandese accent. De koffers worden weer voor ons gebracht en bij het huisje worden we door een aapje verwelkomd. Het is heerlijk zonnig weer.
We zitten even buiten. Er vliegt een mooie blauwe vogel voorbij die zo vriendelijk is om te poseren. Een Blue Turaco. We proberen de koffers te herinrichten, want op dit moment kunnen we niks vinden. Helaas zal dit de hele vakantie zo blijven 😩.
Om 2 uur gaan we lunchen met zicht op de Nijl. Lekker biertje erbij en weer een vakantiedag is een feit. Op een eilandje zit een grote groep aalscholvers in het zwart, maar ook in zwart/witte uitvoering. Zal best een ander merk zijn. Ook zit er een adelaar. Hij lijkt op de Amerikaanse, maar deze heeft niet alleen een witte kop, maar ook een witte bef.
De lunch is aardig, maar kan beter. Zowel Jan zijn koteletten als mijn (hele) tilapia zijn nogal droog. Na het eten strijken neer we op de ligbedden bij het zwembad met boek en verslag. Het is wat aan het betrekken. 2 apen rennen langs. Het is wat afgekoeld,maar nog steeds lekker en er lijkt een bui in de lucht te hangen, maar soms wordt het ook weer wat lichter en dan weer wat donkerder. We zien wel.
Nog geen 3 minuten nadat ik dit schrijf begint het te druppelen, dus gaan we naar binnen. Eerst lijkt het niks te worden, maar later wordt het toch een serieuze bui. Een kwartier later is het over en is het weer zo goed als droog. Ik ga met de foto's aan de slag en stuur wat naar huis.
Om half 8 hebben we het diner besteld. Iedereen is er: het jonge stel van de camping, een man alleen en wij. Anatoli heeft waarschijnlijk al gegeten. We nemen allebei een steak als hoofdgerecht en die is bovenverwachting goed. Heel mals vlees. De zoete aardappel/pompoensoep vooraf was ook lekker en het ijs met fruit toe ook.
We zijn goed moe en gaan na het eten op bed liggen lezen, maar dat houden we niet lang vol.