En 5 uur is vroeg kan ik je vertellen. Omdat vrijwel alles al klaar lag, waren we zo klaar. Echt niks vergeten deze keer 😉.
Ontbijt om half 6 is ook vroeg, maar we willen toch iets degelijks in de maag hebben, omdat we niet weten hoelang we moeten lopen. Pannenkoeken dus. We krijgen ook ons lunchpakket mee, ook voor het geval het een lange dag gaat worden. We konden het wel zelf samenstellen.
Vandaag is de dag waarom we voor Oeganda gekozen hebben. We gaan naar de gorilla's.
6 uur, vertrek in het pikkedonker. Anatoli had besloten de tussendoorweg te nemen, want die zou goed genoeg zijn en iets korter. De gids van de andere Nederlanders was er bang voor zei Anatoli en die gaan via de langere route.
Om 06.15 uur zien we kinderen naar school lopen op de gekste plekken. Verder is de weg heel rustig.
 |
| Gorilla's in the mist. Alleen zijn we er nog lang niet. |
1 uur en een kwartier later zijn we bij het Bwindi Impenetrable Forest, de Rushaga sectie. Het is nog best mistig, maar het zal opklaren. We zijn de eersten die aankomen, dus we hebben rustig de tijd om de bergschoenen aan te doen. Er zitten veel porters klaar en die weten niet of ze vandaag werk zullen hebben. Wel is het zo dat als ze niet allemaal nodig zijn, degenen die gisteren gewerkt hebben, vandaag niet aan de beurt zijn. Wel eerlijk dus.
 |
| de porters |
De ranger begint met een inleidend praatje en dan komt er een zang- en dansgroep van lokale dames. Deze zijn een stuk enthousiaster dan die bij de chimpansees. Misschien omdat deze rokken beter pasten. Daar zakte het elastiek steeds af als ze niet oppasten. Wat een energie en blijdschap stralen deze dames uit.
Na de briefing blijkt dat we bij de Mishaya groep ingedeeld zijn. We hebben 2 porters, een man en een vrouw. De rest van de groep bestaat uit de gids, 2 gewapende bewakers voor het uiterste geval, want in theorie kunnen we ook bosolifanten, bosvarkens en ander wild tegenkomen. Spoiler: dat was niet zo. Wel de pootafdrukken van de olifanten. Wat een grote voeten hebben die. De gasten waren 2 Duitsers, 2 Zwitsers, 3 Canadezen en wij.
Met ranger John
En dan maar lopen. Het is helemaal opgeklaard en lekker weer, dus dat is de eerste winst. Het eerste stuk vind ik altijd zwaar, want dan moet je op gang zien te komen. Daana kom je in een ritme en gaat het beter. Een keer of 3 stoppen we even voor een slok water en om op de achterblijvers te wachten. Dat zijn wij niet, hoera!
 |
| Porter Barbara |
We lopen door prachtig dicht tropisch regenwoud totdat we een poosje stilstaan. De gids had van de trackers, 2 mannen die vanochtend heel vroeg al vertrokken waren om de families op te sporen, gehoord dat we in de buurt zijn. De trackers doen dit puur natuur en alleen op tekenen die ze onderweg zien. Een nest, uitwerpselen, vers geknakte takken.
Dan hakt de gids met zijn machete een weg door de dichte begroeiing en banen we ons een weg enigszins bergop. Niet heel steil, maar het loopt niet handig. Heel smal en je voeten blijven steeds achter takken hangen.
En dan opeens zijn we er. De mondkapjes moeten op, want gorilla's delen 98,4% DNA met ons en we kunnen dus over en weer dezelfde ziektes krijgen. De Mishaya familie bestaat uit 9 leden op dit moment, maar die zien we niet allemaal. 2 volwassen vrouwtjes, 2 jongeren van 2 jaar oud en een baby van 1. De silverback, de baas dus, is er ook bij, maar die laat niet veel van zich zien. Die ligt voornamelijk in het groen op zijn silverback. Jammer, maar je kunt niet alles hebben.
De kleinste is erg fotogeniek en ze zijn alle drie lekker actief bezit. Lekker op de moeder liggen, vlooien, rare standjes, door de bomen klimmen en regelmatig ergens vanaf vallen. De kleinste krijgt een stoere bui en zit op de rug van zijn moeder op zijn borst te trommelen. Heel zacht, maar super grappig. Het is sowieso rusttijd op dit moment, dus heel veel actie zit er niet in. Ook de moeder van de kleinste gaat languit liggen en doet de ogen dicht. Dan draait de silverback zich om en zien we wat van zijn rug. We hebben maar een kleine, onhandige ruimte om te staan en heen en weer te bewegen, maar dat geeft niet. We vinden het geweldig om zo dicht bij deze rustige, maar toch wilde, grote beesten te zijn. Alleen dat groen voor die grote jongen is jammer.
Ik zit op mijn hurken en een van de kleintjes komt tot op een meter naar me toe. Geweldig. Dan gaat hij drinken bij zijn moeder en wordt hij verzorgd. Achter ons is er een, een maatje groter, in de boom aan het geinen.
En dan is het uur alweer om ðŸ˜. Wat gaat dat snel! Het leek wel een kwartier. De gorilla's krijgen maar 1x per dag 1 uur bezoek. Het wennen aan mensen duurt gemiddeld 1,5 tot 2 jaar.
De terugreis is grotendeels naar beneden en gaat sneller dan heen. Weer haal ik op min of meer dezelfde plek een modderschoen doordat ik uitgleed, maar gelukkig blijft het daarbij. Weer een keer of 2 een waterstop en dan zijn we er.
Gelukkig droog overgekomen. Het rommelt wel in de verte en we hebben een paar druppels gehad. Nog heel even getwijfeld over de regenjas, maar blij dat we ze niet aan gedaan hebben.
Aan het eind van het pad worden de certificaten uitgedeeld en Anatoli staat klaar om ons terug te rijden. Nu kunnen we wel zien waar we rijden en zien veel mooie, kleurrijke mensen. Hier en daar weer een uitdagend stukje weg, maar Anatoli draait er zijn hand niet voor om. We besluiten om niet meer naar de Pygmeeën te gaan. Dat lijkt ons pas echt aapjes kijken, met alle respect.
 |
| De lodge |
 |
| Mooie slogan: Silverbacks and golden views |
We krijgen een chippie, waar Jan heel blij mee is, want die heeft al 2,5 week geen chips gehad 😉. De Canadezen die in onze groep liepen, blijken ook in deze lodge te logeren. Ze schuiven aan rond de open haard en een andere Candadese ook. Zij heeft de 4-uurs trekking gedaan en is ook doornat geworden. Het is een gezellige kletskous.
We pakken in en wagen een poging om te lezen, maar dat wordt wel een heel korte vandaag. Kwart over 9 gaat het licht uit 😴