Anatoli had gezegd dat we vandaag om 8 uur zouden vertrekken, dus hebben we de wekker gezet. 07.15 uur ontbijt en ik hoef echt niet weer zo'n tafel vol als gisteren, dus zeg ik dat ik alleen de pancakes en fruit wil. Dat mag. Jan neemt ook een uitgeklede versie. 3 pancakes komen, i.p.v. 2 en een schaal fruit voor 3 personen. Dat hoefde nou ook weer niet. Maar goed, het is hartstikke lief bedoeld en het smaakt prima, alleen zijn we geen fan van passievruchten. Zuur 😣.
Iets voor 8 worden we opgehaald bij de banda en gaan we bij de receptie uitchecken. De bagage wordt voor ons naar de auto gebracht.
De eerste stop van de dag zal zijn bij de Jinja Sailing Club, waar we met een boot over het meer naar de bron van de Nijl varen. Ook hier is het weer flink beveiligd. Eerst door het afgesloten hek en als we eenmaal bij de boot zijn, staan er 2 gewapende bewakers. Voor de Sailing Club vliegen heel veel grote vleermuizen. Deze eten geen insecten maar fruit.
We hebben de eerste boottocht van de dag en er is dus weer geen kip. Wel vogels. We varen langzaam langs de rand van het Victoriameer, het grootste meer van Afrika. Bij verschillende vogels stoppen we voor foto's en een uitleg. De meeste zijn aalscholvers en egrets, maar ook de leuke kleine sandpiper, hier de sandpieper genoemd 😂.
 |
| Egret |
 |
| Pied Kingfisher |
Een mooi vogeltje met blauwe vleugels komt langs, gele hebben een nest. Dan varen we meer naar het midden en staat er bij een soort stroomversnelling/draaikolk/omhoogkomend water een huisje op een door de mens aangelegd minieilandje. Dit blijkt de bron van de Nijl te zijn. Achter ons het meer en voor ons de rivier. We mogen even uitstappen en foto's maken. Toch bijzonder.
We varen nog een stukje verder. Frank, de kapitein, laat de boot leiden door de stroming en het ene moment draaien we rondjes en het volgende varen we stroomafwaarts om dan weer te draaien.
We zien nog een mooi zwart vogeltje met knalrode buik, een open billed stork en meer en dan gaan we weer terug. Het was zeker even leuk.
Nu dan echt op weg. Via het drukke verkeer van Jinja en downtown Jinja met de gekte van de boda boda's, auto's, vrachtauto's, taxibusjes en voetgangers. Langs arme wijken met de inmiddels bekende 100.000 winkeltjes en evenzoveel mensen, geiten en koeien langs de weg. Aan de ene kant wel schrijnend om te zien, maar ook wel intrigerend, bijzonder en kleurrijk. Het is een hele drukke, slechte weg naar de afslag naar Mbale waar we zullen lunchen.
 |
| Ook de taxi neemt alles mee, incl. levende kippen op het dak |
Regelmatig zien we vrachtauto's enorme vieze zwarte rook uitstoten. Heel fijn om achter te rijden met het raam open en wat denk je van een boda boda, yeach 😝
Vanaf de afslag naar links naar Mbale wordt het rustiger en is de weg beter. De andere weg is de doorgaande route naar Kenia en Rwanda. Daar lijken geen verkeersregels te gelden. Doorgetrokken strepen staan er alleen omdat ze toen toevallig veel verf hadden en 2-baans kan gemakkelijk 3-baans worden. Brommers worden opzij geduwd en een overstekende geit ontweken.
In Mbale gaan we bij Endiro Coffee lunchen. Als we uit de auto stappen begint het net te regenen. Het is een hippe tent die niet zou misstaan in een van onze grote steden. Het publiek is een mix van zwart en wit. Anatoli gaat op een ander plekje eten dan wij, want hij heeft liever local food. Op het bord buiten had ik champignonsoep zien staan en dat leek me wel wat. Niet zo idioot veel, maar dat hebben ze niet, dus nemen we allebei een Old Western Burger met de spannende koffie/bbqsaus. Het duurt echt een eeuwigheid en de serveerster komt nog een keer om geduld vragen. Dan komt Anatoli vragen of het gesmaakt heeft, maar dat weten we dus nog niet. Hij kijkt verbaasd en gaat weer ergens anders zitten nadat hij een praatje heeft gemaakt met een collegagids van een andere organisatie. Die heeft een Duits stel bij zich. Uiteindelijk, na 3 kwartier of zo, komt het eten. Teveel maar wel lekker en horen we dat de keuken het even niet aan kon omdat er een grote tafel bediend moest worden. Ach, dan zijn we een half uurtje later in Sipi Falls, who cares. This is Africa.
Na nog meer fruitstallen en veel bananenverkopers laten we de drukte achter ons en gaan we de bergen in, richting Mount Elgon die hier vlakbij ligt. Boven de bergen hangen donkere wolken, maar hier is het droog. Anatoli vertelt dat hij al 20 jaar gids is en altijd voor Matoke gewerkt heeft, op de 3 covidjaren na. Dat waren zware, onzekere tijden. Op het moment dat hij zegt: "Als het nu regent, regent het morgenochtend niet", vallen bij nu de eerste dikke druppels op de voorruit. We schieten allemaal in de lach. De omgeving is heel groen. Enorm veel bananenbomen, want die houden van de vulkanische grond hier.
En dan opeens zijn we bij de Sipi Heritage Lodge. Het regent dan nog. We vragen ons even af hoe we dat vannacht moeten doen, want we hebben een banda zonder eigen sanitair. Onze koffers worden op het hoofd naar de receptie gedragen en we worden door Benjamin verwelkomd. We moeten ons goed concentreren om hem te verstaan. We kunnen even een lekker gezellig plekje uitzoeken waar we op de sleutel wachten onder het genot van een flinke pul versgeperst ananassap als welkomstdrankje.
Uiteindelijk komt de sleutel en horen we dat we een upgrade gekregen hebben naar een cottage! Wow, dat is boffen. Eigen sanitair is toch wel handig. Dat er een kingsize bed staat vinden we niet belangrijk. De koffers worden over het smalle begroeide pad naar Toben cottage gebracht. Als de deur open gaat, zien we een prachtige sfeervolle ruimte met zithoek, grote badkamer, nog een nis met een groot stapelbed. En dan wordt de achterdeur naar het terras open gedaan, een dubbele staldeur, en dan vallen we steil achterover van het uitzicht. Een en al groen, bloemen en recht zicht op de 2 grote watervallen die vlakbij zijn. We moeten onszelf echt even knijpen.
We verkennen de ruimte, gaan even op de bank zitten waar ik met het verslag begin en besluiten dan naar de lobby te gaan voor een biertje. Daar is ook wifi, dus fototoestellen en laptop mee. Jan zet de foto's over terwijl ik schrijf en leest daarna en ik zet wat foto's op de telefoon en stuur ze door. Morgenavond tussen half 9 en 9 komt Moses, onze gids naar de Sipi Falls.
Uiteindelijk zijn we niet meer naar de kamer teruggegaan, want het was opeens half 8. Anatoli at met ons mee, maar had om lokaal eten gevraagd.