Met een welverdiend biertje op het terras van de prachtige Turaco Treetops Lodge begin ik, moe maar voldaan, met het verslag van vandaag. Wat zijn we toch een bofkonten.
Voor het eerst echt van de wekker wakker geworden en met alle spullen naar het ontbijt gegaan. Pff, valt tegen, zo'n eind omhoog als je net je bed uit bent. Een beetje tegen heug en meug prop ik het ontbijt naar binnen. Niet omdat het niet goed is, maar het is vroeg en we eten al steeds zoveel hier. Aan tafel bedenken we nog wat dingen die we vergeten zijn en Jan is zo lief om nog een keer op en neer te lopen. Anatoli is ook verschenen en neemt ook nog ontbijt en dan vertrekken we.
Het is niet heel ver rijden. Als we halverwege zijn, zie ik dat ik mijn fototoestel vergeten ben 😱 Hoe is dat nou mogelijk??? Daar ben ik zo ongeveer mee vergroeid. Mijn tas en telefoon heb ik bewust thuis gelaten. Allemaal maar ballast vandaag. Gelukkig heeft Jan zijn telefoon wel bij zich en kan ik me toch uitleven.
De waterflessen worden gevuld. We registreren ons en kijken nog even naar de lokale dansgroep die voor tijdverdrijf zorgt. Een fooi wordt uiteraard gewaardeerd en elke keer als er iemand naar het bakje in het midden loopt, spelen en zingen ze weer een kort riedeltje.
Vervolgens naar de briefing. Er komen nog steeds auto's met deelnemers aan. Die zijn behoorlijk laat. We worden per gids ingedeeld met 6 personen. Dit gaat op reisorganisatie. Wij zijn de enigen van Matoke Tours. Er zijn ook 2 gewapende bewakers/helpers bij. Florence, onze ranger, is ook gewapend. Een wapen zal alleen in een uiterst geval gebruikt worden om af te schrikken. De verwachting is een uur lopen naar de chimpansees, daar mogen we een uur blijven, en dan weer terug. Een aantal groepen gaat met de auto heen, wij gaan lopend.
Het begint heel acceptabel. Vrij vlak en in een rustig tempo. Florence vertelt hier en daar iets over de omgeving. Er loopt ook een jong stel in onze groep, Maartje en Gerjan en dat kletst gezellig weg. We zien hoog in de boom een nest en dat betekent dat we op de goede weg zijn.
Op een gegeven moment horen we in de verte geluiden. De mondkapjes moeten op, want chimpansees delen ruim 98% van ons DNA en kunnen dus ziektes van ons overnemen en andersom.
De eerste aap is gesignaleerd in een boom. Toppie. Beste goed te zien, dus wij zijn blij. Goed begin.
Dan komt er een van rechts aanlopen en passeert de groep. Wij lopen achter hem aan, midden over het pad. Even lekker zitten en iedereen wil een foto maken. Valt niet mee om een goed plekje te veroveren, maar het lukt.
Vervolgens nog een aantal in de bomen, lekker actief bezig.
Op een gegeven moment volgen we een chimp die in straf tempo de berg op loopt. Pfoe, dat valt niet mee. Best steil hier. Wanneer gaat dat beest nou even zitten? Op pure wilskracht kom ik ook boven voor hij eindelijk is gaan zitten. We staan en lopen er allemaal, ook een andere groep, omheen. Best een raar gevoel eigenlijk. Voelt een beetje als opjagen, die achtervolging en zo, maar ze vertonen gewoon hun normale natuurlijke gedrag. Ze trekken zich niks van ons aan. Ze zijn gewend dat er 2x per dag mensen 1 uur komen kijken. Er zijn habituatieprogramma's waarin ze gewend gemaakt worden aan mensen voordat er toeristen toegelaten worden.
Dat ze normaal gedrag vertonen blijkt wel als er, zoals het hoort, opstootjes ontstaan. Een hoop kabaal en achter elkaar aan rennen. Ziet er gaaf uit en klinkt indrukwekkend, maar even snel als het ontstaat, is het ook weer stil. We staan vaak maar op een meter of 3 afstand. Ze zitten elkaar te vlooien en de een trekt de onderlip van de ander zowat over zijn voorhoofd, maar dat zal wel zo horen.
Als we al behoorlijk aan het eind van de toegestane tijd zitten, wordt het even echt interessant. Onze 2 groepen staan dicht bij elkaar als er weer een opstootje is. Een van de apen pakt een stok en dreigt. Hij dendert door de groep en raakt het fototoestel van een mevrouw. Jan stond ook in de vuurlinie, maar komt goed weg, al schrok hij toch wel even.
4 apen zitten op een omgevallen boom. Een soort horen, zien, zwijgen, maar dan anders. 2 zitten te vlooien; arm omhoog. hier ook nog graag even, 1 zit er als een mens op en 1 ietsje verder alsof hij er niet bij wil horen. Prachtig gezicht. En dan weer gekrijs in de verte.
We banen ons een weg terug naar het pad. Knap overigens hoe die rangers hier de weg weten. Ik zou nooit meer terugkomen. Er lopen 2 apen vlak langs ons. 1 neemt de kortste weg, precies tussen Jan en mij door. Gaaf!!!!
Dan zijn we al snel bij het pad en maken we ons op voor de terugweg. Wat een prettige verrassing dat we met de auto's opgehaald worden. We lopen helemaal te glimmen van genoegen. Een van de rangers rijdt met ons mee. Bij het startpunt even uitstappen en ons certificaat in ontvangst nemen.
Maartje en Gerjan gaan ook de swamptour doen, maar aansluitend, want vanmiddag wordt er regen verwacht. Bij de auto zegt Anatoli dat het misschien een idee is om eerst de swamptour te doen en dan te lunchen. Goed idee. Dan kunnen we vanmiddag lekker relaxen.
Hij zet ons af bij de Bigodi Swamp Tour. Nelson doet de briefing, voorziet ons van rubberlaarzen en dan gaan we. De tour is 4,5 km en we kunnen eerder afhaken. Dan wordt Anatoli gebeld en haalt hij ons op bij de afslag naar de lodge. Dat is beneden onze stand en we gaan er gewoon vanuit dat die 4,5 km er ook nog wel bij kunnen, maar de tijd zal het leren.
Al snel blijkt dat mijn laarzen aan de grote kant zijn. Vooral de linker; die is groter dan de rechter. De zolen zijn erg dun, dus je voelt elk steentje. Vooral Jan, want ik had de zooltjes uit mijn bergschoenen erin gedaan. Scheelt wel iets.
Niet veel verder zien we Red tail monkeys. Zoals de naam al zegt, hebben ze een hele lange rode staart.
We komen langs een bijzondere boom, die de wild testicle tree genoemd wordt en het is al snel duidelijk waarom.
Het is hier heel mooi. Wel behoorlijk warm en die laarzen lopen voor geen meter. Hier en daar zijn er boardwalks over het moeraswater, maar niet de keurige Amerikaanse, nee, de planken zijn niet allemaal hetzelfde, liggen niet keurig tegen elkaar aan, maar met ongelijke afstanden van elkaar. Valt soms niet mee met kleine voeten.
Midden op de eerste boardwalk zit een groep bavianen. Oeps, en nu? Maar ze gaan langzaam opzij, dus we kunnen erdoor. Ze zitten nog wel vlakbij het pad.
In de bomen zitten de inmiddels bekende black faced vervet monkeys.
Dan horen we gekrijs alsof katten ruzie hebben, maar het blijkt een kleine baviaan die door de grote baas op zijn nummer gezet wordt. Het is een brutaaltje, want hij heeft nog een poos weerwoord.
In een boom zit een voor ons nieuwe aap: een asher head red colobus monkey. Die hebben een soort rode pet op en een askleurig gezicht. De gammele boardwalks zijn soms overstroomd en dan valt het niet mee om over de gladde planken te lopen. 1x ging het bij mij maar net goed, maar ik bleef op de been. Meer dan manshoge papyrusplanten staan langs het pad.
Dan lopen we langs de landbouwgronden van de locals. Voorheen zetten ze vallen of klemmen voor de apen die hun gewassen opaten. Inmiddels is er een overeenkomst vanuit de Chris Roberts Forest Foundation. Een deel van het entreegeld en van de donaties gaan in natura naar de bewoners. Ze krijgen een koe of geit, voedsel en er worden scholen gebouwd en ze hebben toegang tot gezondheidszorg. Nu bewaken zijn hun land en kunnen zij en de apen naast elkaar leven.
Er staat een mooie koffieplant met een aantal rijpe vruchten. Die worden hier ook verwerkt en in het briefingcenter verkocht.
Vanaf hier is het niet ver meer. We stoppen nog even bij een boomkwekerij die jonge bomen voor de locals kweekt. Opgezet door Chris Roberts en Thijs Nog wat, een Hollander. Sinds 1992 wordt hier veel aan natuurbescherming gedaan.
Als het eindpunt in zicht is, slaken we een zucht van verlichting. Laarzen uit, schoenen aan, heerlijk, en Jan koopt nog een pak koffie van lokale bonen.
Dan de auto in en naar de lodge voor de lunch. Bij de receptie doen we even luchtigere schoenen aan en raken aan de praat met Engelsen die net aankomen.
De lunch, met een welverdiend biertje dat ik, het wonder is geschied, sneller op heb dan Jan, is weer dik in orde.
Ik vraag een kleinere portie voor het hoofdgerecht en kan het dan nog ternauwernood op.
We slepen ons naar de kamer, nemen een heerlijke douche en bekijken de foto's. Er zitten best goede bij en ook leuke filmpjes, ook al is het in het donkere woud moeilijk foto's maken.
Het balkon ziet er heerlijk uit, dus vleien we ons op de bank en genieten ongegeneerd van de rust en het uitzicht. Het lijkt het paradijs wel hier.
Na nog wat geknutsel met de koffers verzamelen we moed om naar boven te gaan voor nog een biertje. Het is hier fantastisch. We waren zeer aangenaam verrast dat we, zelfs zonder Deet, eigenlijk geen last van insecten hebben gehad, zelfs niet in het moeras. Oeganda scoort wel hoor.
Het restaurant is bijna vol en het is rustig, dus eigenlijk wel gezellig. In de bar wordt, beetje laat, weer leuke sixties muziek aangezet. Het eten is goed. Zoals altijd het rundvlees veel te gaar, maar de smaak is goed, zeker met de knoflooksaus. 3 kleine loempia's vooraf en fruit toe. Helaas is onze vriendinserveerster er niet vanavond. We missen haar. Wat waren we hier graag nog een nacht langer gebleven en dan morgen lekker luieren, maar morgen om half 7 worden we weer bij het ontbijt verwacht voor de reis naar Queen Elisabeth NP.
Na het eten nog even de foto's op de telefoon zetten en versturen. Kwart voor 9 zijn alle nuttige dingen gedaan en pakken we de boeken. Voor zolang het duurt.....