Het valt niet mee vandaag. De benen zijn top, maar de rest heeft geen zin. We pakken de laatste spullen bij elkaar en gaan ontbijten. Half 6; er zitten een paar mensen die vandaag de gorillatrekking gaan doen. Wij gaan naar Lake Mburo, maar voorlopig wachten we nog op Anatoli. Een half uur te laat komt hij aan kakken. "African time" zegt hij, maar wij zijn er niet zo blij mee. Dan hadden we een half uur langer kunnen blijven liggen.
De koffers worden opgehaald en uiteindelijk vertrekken we pas om 07.15 uur i.p.v. de afgesproken 6 uur.
Eerst de onverharde weg weer en dan komen we op het asfalt waar we heel lang op blijven. In een riviertje zijn jongens weer boda boda's aan het wassen. De 3 vulkanen op rij zijn nu wel te zien op de toppen na.
Anatoli wil stoppen om aardappels in te slaan. De verkopers duiken erop af en het lijkt nogal een gedoe om een aardappel aan te schaffen. "Ze zijn hier goedkoper dan in de stad", zegt hij. Ze moeten natuurlijk ook mee en de grote zak, zowat een mud lijkt het wel, wordt in de auto gepropt onder onze koffer. Die komt nu in de verdrukking en het humeur van Jan, dat nog niet op peil was, zakt weer.
In het veld wordt thee geplukt. Lange stukken is er niet veel bijzonders te zien. Althans, niet wat we niet eerder gezien hebben, want ik blijf het dagelijkse leven hier toch wel bijzonder vinden. Je kunt veel ananassen op een boda boda binden blijkt. Wat niet eigenlijk? Links is een vrij grote markt met alleen maar bananen. Ziet er interessant uit en ik had er best even rond willen kijken. Het lijkt me een fotogeniek geheel, maar we rijden er alleen langs. Een berghelling met alleen ananasplanten, verschillende dorpen, een rij met winkeltjes met groenten, veel tomaten. Op een fiets kun je ook heel veel meenemen. Gele jerrycans bv. Het zijn er zeker 40.
 |
| Theeplukkers |
Voor de lunch stoppen we bij een groot restaurant met buffet waar je Afrikaans, maar ook minder exotisch kan eten. Als we bijna klaar zijn, het is gelukkig toch weer gezellig geworden met het gesprek over de reis van Anatoli naar Holland, komt de Oisterwijkse familie (van gisteravond) net aan en gaat ook hier eten. Nog even naar het winkeltje ernaast, maar ze hebben niks voor Idse. Valt niet mee om hier iets leuks te vinden. Nu hebben we wel een idee, maar nu nog zien te vinden en we hebben bijna geen tijd meer.
Bij Mbarara rijden we opeens op een 4-baansweg. Die hadden we nog niet gezien hier. Het is de omleiding om de stad, zodat je er niet meer door hoeft. We gaan linksaf meteen na het tankstation waar we getankt hebben. Er kon maar bijna 20 liter in. De weg is vanaf hier weer onverhard en leidt ook door het park naar de Rwakobo Rock Lodge, die aan de andere kant van het park ligt. Rondom het park liggen boerderijen met koeien.
Het park in komen is zoals altijd weer erg ingewikkeld. Alle papieren worden 3x letter voor letter gelezen en uiteindelijk mogen we naar binnen. Al vrij snel zien we zebra's. In dit park leven geen olifanten en leeuwen. Een zebra is blijkbaar gewond (geweest) aan een or, want dat is een flapoor geworden. Dit zijn andere zebra's dan we in Kidepo gezien hebben, want deze hebben manen en dat hadden die andere niet, of toch veel minder. Waterbokken en open billed storks zie samen met woolen necked storks in een boom zitten passeren we, evenals een moeder bush bock met kind.
Dan rent er een klein bruin beestje langs en blijken er een heleboel mangoesten te zitten. Ze zijn schuw en supersnel, dus het valt niet mee om ze vast te leggen. 2 pumba's zijn hun gezicht aan een grote steen aan het schuren en het lijkt uit te monden in een (schijn)gevecht met de koppen tegen elkaar duwend.
 |
| Oxpicker |
Dan een groep impala's die wel wil poseren. Jan heeft heel in de verte een giraffe gezien. Het blijken er meer en 2 jongen liggen lekker tegen elkaar aan op de grond. Te ver voor mijn fototoestel, maar Jan is het wel gelukt en ik had de verrekijker.
De volgende club impala's steekt onder leiding van de bok de weg over. Hij blijft aan de andere kant een poos op de uitkijk staan, voordat ze verder gaan. Ze hebben hele leuke zwarte stippen onderaan de achterpoten, net boven de witte sokjes. Een pumba schrikt op uit zijn modderpoel als we langsrijden. Te snel om op de foto te krijgen.
Net buiten het park ligt de Rwaboko Rock Lodge en dat is er weer een uit het boekje. Op een prachtige locatie met geweldig uitzicht over de vlakte.
We krijgen bij het inchecken een glaasje hibiscussap en dat is geen onverdeeld genoegen. Je moet ervan houden. Ronde banda Nightjar is vannacht van ons.
We krijgen bij het inchecken een glaasje hibiscussap en dat is geen onverdeeld genoegen. Je moet ervan houden. Ronde banda Nightjar is vannacht van ons.
Jan heeft zin in een douche, maar die wordt niet warm. Het gaat op zonne-energie en dat was blijkbaar niet genoeg vandaag, hoewel we vanmiddag, na de bui meteen na de lunch, prachtig weer gehad hebben. Het is niet zo warm; geen Afrikaanse associaties krijg je erbij. De douche gaat dus niet door en omdat we al om 6 uur gaan eten omdat om 7 uur de nachtsafari begint, gaan we eerst even een biertje drinken in de open lounge/restaurant. De foto's bekijken, schrijven, lezen en dan is het al etenstijd. Pff, alweer eten. Je blijft aan de gang hier.
 |
| Vanuit het poolhouse |
 |
| Poolhouse |
 |
| Poolhouse |
 |
| Uitzicht vanaf onze tafel tijdens het diner |
In de auto om de ranger op te halen bij de ingang van het park iets verderop. Het blijkt, natuurlijk, een oude bekende van Anatoli. Ze komt achterin bij ons in de auto met open dak, dus ik schuif een plaatsje naar achteren. Als we achter elkaar staan hebben we plaats zat. Ze zegt dat we vooral naar nachtdieren zoeken. We zien in het licht van haar zaklantaarn ook kuddes andere dieren zich voorbereiden op de nacht. Zo zijn de groepen nu groter, veiligheid voor alles, en bv. de zebra's lopen in kolonne achter elkaar. Met enen dus. Voorop de mater familias die de weg wijst en achteraan de hengst voor de bescherming. Het is sowieso al gaaf om in het donker door het park te rijden.
Barbara, de ranger, schijnt heen en weer in de bomen en ziet op een gegeven moment de reflexie van ogen in een boom. Het is wel heel goed kijken, maar dan zien we toch de contouren van een genetkat. Fractie groter dan de huiskat. We touren wat door het park als Barbara bericht krijgt van de enige andere auto. Er is iets gespot, dus Anatoli keert de auto en geeft gas. Geweldig in het donker. Ter plekke staat de andere auto al even naar een luipaard te kijken en net als wij komen zien we haar, het zou een drachtig vrouwtje zijn, weglopen in het schijnsel van de sterkte zaklamp. Jammer, maar toch gaaf.
Maar daar doen ze het niet voor. Barbara zegt dat Anatoli rechtsaf de bush in moet rijden. Al hobbelend over geen pad komen we de luipaard weer tegen en hebben nu beter zicht. Ondanks dat er wel 100 miljoen insecten in de felle lamp dansen en ook in onze mouwen en nek en waar nog niet meer kriebelen, genieten we van kruin tot teen en terug.
Nog een stukje verder erachteraan. Dan ligt ze in de stuiken haar achterpoten te likken. Wij maar proberen foto's te maken maar tegelijk de insecten van je afslaan valt niet mee, maar het is het meer dan waard.
Via nog meer hobbels komen we weer bij het pad en de jacht gaat verder. Barbara ziet een paar hyena's, dus gas op de plank en door de bush op zoek. Dat valt niet mee, want die zijn veel schuwer en sneller. We hebben ze dus wel gezien in het schijnsel, maar ze waren te ver voor een foto. Verder hoor ik Barbara iets zeggen over hyrax, maar dat zegt me niks en we zien ook niks.
Time flies when you're having fun. Anatoli stuurt de auto weer de bush uit op weg naar de uitgang waar we Barbara weer afzetten. Het was geweldig. Anatoli zegt dat als hij haar in de auto heeft, ze altijd wat zien en met een ander niet. Of het waar is zullen we nooit weten natuurlijk, maar we geloven het graag. We hebben zelfs een paar prachtige foto's van vanavond, al zeggen we het zelf.
Moe maar voldaan gaan we weer op tijd onder de wol in onze mooie banda.