En dan is het zover. Na een korte en waardeloze nacht, we zijn allebei verkouden, staan we om 04.15 uur op en om 04.50 uur rijden we de straat uit op weg naar Brussel. Het is een beetje mistig, maar gelukkig niet te erg. We hebben geen file, hoewel ik het voor deze tijd best druk vind. Bij Brecht bij DATS24 tanken we voor € 1,486. Dat is toch een stuk beter dan bij ons. Het is 2 minuten terug naar de snelweg en om 06.40 komen we bij Holiday Inn Airport aan. Jan zet mij bij de ingang af met de koffers en parkeert achter het gebouw. Even melden bij de receptioniste; we hadden immers gereserveerd. We krijgen 2 muntjes voor de terugweg voor de shuttle. Heen kunnen we zo instappen.
De shuttle gaat om 07.05 uur en 10 minuten later zijn we op het vliegveld.
Bij Brussels Airlines de koffers inchecken, niemand is voor ons, en dan door naar de security. Daar is het ook niet druk. Natuurlijk gaat 1 trolley, die met de fotospullen, de verkeerde kant op, dus moeten we even wachten, maar alle 1000 vakjes worden goedgekeurd.
07.35 uur op zoek nar de Diamond Lounge. Jan heeft op basis van de Revolutkaart toegang en voor mij kopen we het erbij. € 24,- maar hij klikt op een verkeerd knopje en dan worden er 7000 punten afgeschreven en kost het nog € 14,-.
We zitten lekker en scoren nog voor het ontbijt een glaasje bubbels 😇. De vakantie is begonnen. Heerlijke verse croissants erbij, koffie, melk en ook de rest van het assortiment ziet er goed uit. Ik begin met het verslag en ga nog even lezen, hoewel ik een behoorlijk wollig hoofd heb. 2,5 uur slapen is blijkbaar niet genoeg. Straks maar proberen nog een dutje te doen.
Het boarden zou om 09.20 uur beginnen, maar begint een half uur later. Er wordt niet gekeken naar handbagage en we zien sommigen met best grote of veel dingen langskomen.
Wij zitten op 10 D en F op de eerste rij in een A330, dus lekker veel beenruimte voor mij. Dat heb ik ook altijd hard nodig 😂. Geen raamplaatsen, maar 3 stoelen met z'n tweeën is goed te doen. Als we instappen horen we een stewardess door de telefoon zeggen dat er geen kartonnen koffiebekertjes aan boort zijn. Wie weet waar ze vandaan moeten komen en hoelang dat duurt? Ze hebben nog een ander probleem, want ze zijn een passagier kwijt. Daniel ... Ireland is zoek. 10.20 uur vliegen lukt dus niet. Het is nu half 11 en er komen nog mensen binnen. Huh? Dat doet me denken aan ons avontuur in Frankfurt. Toen waren we echt niet te laat hoor, maar we mochten niet meer mee.
Er worden dekens uitgedeeld, wel heel dun. We hebben geen convenience kit en ook geen flesje water, en de huishoudelijke mededelingen worden omgeroepen. De purser is mevrouw Verlinden en haar collega in economy is mevrouw Weetikveel. Mevrouw, lekker ouderwets. De captain roept om dat er door de mist maar 1 startbaan beschikbaar is, ofwel 1 piste van de 3 😄. We hebben al 25 minuten vertraging en volgens hem komt er zeker nog een uur bij. Waarom zijn ze dan gaan boarden? Daar hadden ze dan ook mee kunnen wachten. Verwachte vluchttijd naar Bujumbura is 8 uur en 10 minuten. Het weer onderweg zou niet te slecht moeten zijn. Ze mogen wel wat te drinken brengen. Jan probeert het scherm(pje in dit geval), maar dat werkt nog niet. Ze scoren niet erg hoog op deze manier.
Uiteindelijk is de verzorging niet echt slecht. We krijgen een knabbel en een drankje en een warm doekje. Kon ik die maar de hele reis houden, want het is ijskoud hier. Vest hoog dichtgeritst, 2 dekens over de benen en dan nog koud. Het entertainmentcenter werkt inmiddels ook, maar biedt niet veel entertainment. Ik heb gelukkig het een en ander van Netflix op mijn telefoon gedownload en kijk, met nogal wat onderbrekingen, 2 afleveringen van Ransom Canyon. We krijgen een flesje water en later nog een keer en voor het eten kunnen we kiezen uit kip met rijst en pasta met tomatensaus. De kip smaakt bovenverwachting goed, maar ik heb geen honger.
Ik lees wat en doe een vliegtuigdutje van ongeveer 400 km of zo. Jammer dat ze omroepen dat er turbulentie komt, waar we niks van merken, want daar wordt ik wakker van. Later nog een 300 km dut. We krijgen nog wat lekkers, keuze uit hartig of zoet. Prima, maar het blijft koud. De baby op de eerste rij van de economy is inmiddels wakker geworden en laat van zich horen. Niet vervelend, maar wel luidruchtig. Het is nog iets minder dan een uur naar Bujumbura waar we een tussenstop maken. Ik vind het maar lang duren vandaag.
De 2e maaltijd is een minipizza Margarita die niet vies is, maar erg klef. De Belgen houden wel van snoepen, want we krijgen hier ook koekjes bij. We nemen de malariapil, dan is dat ook weer opgelost.
Samen kijken we op 1 scherm The Meg. Ik in eerste instantie zonder geluid, maar dat is niet erg. Lekker rustig. Als Jan zijn Bluetooth dingetje leeg is, pakt hij de oortjes die we kregen en nemen we er elk 1. We kunnen de film niet helemaal uitkijken, want we gaan landen in Bujumbura. Nog 23 minuten voor landing om 19.30 uur waar we het vliegtuig niet uit gaan. Ik had nooit van die plaats in Burundi gehoord en het verbaast ons, en meerdere met ons, hoeveel mensen er hier uit gaan. Ongeveer 3/4 van het vliegtuig. Als die eruit zijn komt de schoonmaakploeg en komen er mondjesmaat nieuwe passagiers totdat er uiteindelijk heel veel komen. Enorm veel bagage, veel kinderen.
Om 20.50 uur komt het vliegtuig weer in beweging over de zeer hobbelige startbaan voor het laatste stuk. Het lijken wel kinderkopjes. Nog 55 minuten naar Entebbe. De airco gaat weer op standje diepvries. We krijgen nog een watertje, kijken Meg uit en lezen.
Om 22.50 landen we op Entebbe op een eveneens hobbelige landingsbaan. Dit vliegtuig gaat meteen door naar Brussel met een nieuwe crew.
Door naar de douane. We hebben het voordeel dat we voorin het vliegtuig zitten, dus er staat nog geen lange rij. Visum en paspoorten laten zien, foto, vingerafdruken en klaar. Volgende stap zijn de koffers. Er zijn 2 bagagebanden, waarvan 1 in gebruik. Daarop komen eerst de koffers uit een KLM-vliegtuig en dan de onze. Yes, allebei aanwezig.
Een airportjongen biedt aan een trolley voor ons te halen. Niks voor niks natuurlijk 😉 en we verstaan geen bal van hem. Het is niet nodig, maar vooruit. Hij weet de weg en dringt lekker voor bij de scanner waar alle bagage doorheen moet.
Dan naar buiten via het nieuwe deel van het vliegveld waar de chauffeur van het hotel moet staan. En die staat er. Een hele aardige enthousiaste man. We gaan eerst even langs de ATM en dat lukt wonderbaarlijk genoeg in een keer. We zijn meteen rijk, want we hebben 200.000 Uganda Shillings. Dat dat maar € 50,- is moet je niet op letten. Dan verder in het donker. Er staat een suicidale hond op de weg, maar het loopt goed af.
Een minuut of 10 later zijn we bij het hotel, Via Via Entebbe. In donker moeilijk te zien, maar het lijkt een oase in de verder verlopen omgeving. We worden heel hartelijk ontvangen en naar onze kamer gebracht. Hierna gaan we nog even naar de bar voor een biertje, zeg maar bier (0,5 l.) een Nile Special, dat ons huismerk zal zijn deze vakantie, om even af te kicken van de reis. We raken aan de praat met een Amsterdammer die al jaren in Oeganda komt. Om 1 uur gaan ze sluiten en gaan we naar bed. Het is hier 1 uur later dan thuis. Het matras lijkt wel van gewapend beton 😒, maar de rest is goed.